Aangezien we nu in het zuiden van Frankrijk wonen, leek mijn wens om eindelijk eens een veld vol coquelicots te vinden wel haalbaar.
De zoektocht begon een aantal weken geleden. Voorzichtig verschenen de eerste klaprozen. Langs de kant van de weg. In grasvelden. Maar nog geen weide vol… Toch maar alvast wat foto’s gemaakt, want misschien was dit wel wat het zou zijn.
Tijdens een tochtje richting Narbonne zag ik dan toch een veld, knalrood van de bloemen! Alleen, niet te bereiken, want langs de autoroute zonder duidelijke afslag ‘klaprozenveld’. Wat verder op de autoroute weer een veld vol klaprozen. Dan zou dat bij ons in de buurt toch ook moeten groeien??? Zeker omdat we wel al velden vol gele en witte bloemen hadden.
W. was op de hoogte van mijn zoektocht en begon zich er ook mee te bemoeien. Hij wist wel waar ik zo’n veld kon vinden. Dus hup de eend afstoffen, familie inladen en ‘en route’.
Vol verwachting reden we het landweggetje af waar W. pas geleden had gefietst. En ja, daar was het dan! Alleen bleek ‘het veld vol klaprozen’ een strookje vol bloemen langs de kant van de weg…
Enigzins teleurgesteld toch een paar foto’s gemaakt. Want het zag er hoe dan ook erg idyllisch uit. Maar waar zou nou toch dat veld zijn?
Van de week moest ik in Colombiers zijn, en daar, dan toch een veld met bloemen bij ons in de buurt, een dorpje verder zowaar! Dus op de laatste mooie dag van deze week eindelijk de rode eend in het veld met coquelicots geparkeerd om een paar kiekjes te maken. De tweeling riep nog dat ik daar niet mocht parkeren, maar ik zei dat dat wel goed zou komen.
Dit is la douce France zoals het moet zijn!
Geef een antwoord